Geboorteverhaal Fleur 

Heel onverwachts was ik voor de 2de keer zwanger. En ook deze keer moest ik niet twijfelen over een vroedvrouw. We contacteerden Michou. (Zij werkte ondertussen voor de Geboortepraktijk) 

Ik wist dat ik en onze baby in goede handen waren bij haar en ik wou het persoonlijke gevoel zoals bij ons zoontje graag opnieuw. 

De eerste controles gebeurde bij Michou. Maar toen de zwangerschap verder ontwikkelde en ons baby’tje goed groeide hebben we ook kennis gemaakt met Leentje en Rosanne. Beide vroedvrouwen hebben hun hart op de juiste plek. Zo’n warme en lieve personen die je direct welkom laten voelen en antwoord hebben op al je vragen. 

Net over de helft kwam de vraag. Waar ga je bevallen? Ik wou graag thuis bevallen. Dit vond mijn man niet zo fijn. (We wonen nogal ver van een ziekenhuis moest er iets mislopen). Men man wou graag in het ziekenhuis bevallen, maar dat zag ik niet zitten. Na ons zoontje die ingeleid was door zwangerschapsdiabetes wou ik dit keer geen medische dingen meer. 

Het was nog even spannend afwachten of we weer diabetes gingen hebben. De test kwam en toen was het wachten. Best spannend. Want die uitslag ging beslissingen waar en hoe ik ging bevallen. Toen kwam het telefoontje: uitslag bekent. Geen zwangerschapsdiabetes. Klein feestje in mijn hoofd. Mijn man werd eerder overvallen door een enorm gevoel van twijfel. Want nu stond er niets in de weg om thuis te bevallen. En dit wou hij niet. 

Toen we bij Michou zijn onrust uitte vertelde zij meteen over de geboorteCOCON. En prachtig plekje in de praktijk waar je kan bevallen. 

3 weken later kregen we door Rosanne een rondleiding in de cocon. Beide besliste we meteen dat dit het plekje ging worden waar wij onze baby wilden verwelkomen. De zwangerschap vorderde. En ik had het best zwaar. Ik was het tegen 37 weken echt beu. En was klaar om ons meisje te ontmoeten. 

Ook over dit gevoel kon ik zowel met Michou als Leentje goed babbelen. Waarom ik het zo beu was en wou dat ze kwam. Ze hebben me altijd alle info gegeven die ik nodig had op momenten van twijfel. De pro’s en contra’s van eventuele beslissingen die ik wou maken. Ze informeren je zo goed. Zodat je echt weet waar je aan toe bent. 

De 37ste week ging voorbij. Ook de 38 ste en 39ste. We hadden beslist dat we zouden proberen te strippen op 40 weken. Ik wou echt niet over tijd gaan. Ik was er echt helemaal klaar mee. 

Maar toen donderdag namiddag. De dag voor de uitgerekende datum begon ik dingen te voelen. Dit was natuurlijk nog lang geen weeën en de bevalling was nog niet gestart. Maar ik voelde verandering. Zou het dan echt?

Wij hebben men zoontje naar de bomma gebracht. Zodat we geen zorgen meer hadden over wat de toen met hem als het zo ver zou zijn. Zou het toch beginnen dan was hij niet thuis. Zou er niks gebeuren dan hadden we nog een nachtje goed geslapen. 

Die avond hebben we op aanraden van Michou seks gehad want dat kan helpen om de bevalling op gang te brengen. En we waren toch bijna op de uitgerekende datum dus zo gezegd zo gedaan. En toen…. 

23.30 begon ik toch wat te voelen. Zachte weeën die om de 20 minuten kwamen niet pijnlijk en nog geen duidelijke regelmaat in. 

Toch lieten we het Michou weten. Zo was zij al op de hoogte moest het toch echt beginnen. 

Wij hebben nog geprobeerd wat te rusten. Maar dat zat er niet meer in. Tegen 00.30 waren de weeën regelmatiger om de 10 minuten en werden ze met momenten wel pijnlijk. Gebeld naar Michou en tegen 1 uur zaten we in de auto naar Kontich naar de cocon.  Tegen 1.30 waren we daar. Toen begonnen de weeën echt. Ze kwamen om de 4 minuten en ik voelde veel veranderen in men lijf. Michou stond ons op te wachten en heeft ons tijdens arbeid zo goed begeleid. Ik zat in men eigen bubbel. Maar voelde me zo gehoord en geholpen. 

Elke fase in men arbeid werd ik geholpen en kreeg ik houdingen aangereikt als ik het zelf niet meer wist. Toen kwam Michou zeggen dat ze Leentje ging bellen. Want dat het toch heel goed vooruit ging. Leentje kwam aan en vertelde dat ze er was. Maar verder liet ze mij gewoon doen. Tegen het einde was ik zo moe en kon ik niet meer op men benen staan. Het bad wat heel de tijd hielp tegen de pijn kon ik niet meer verdragen. Dus hup even op bed liggen. 

Toen begonnen mijn persdrang. Deze was in een keer heel heftig. Michou en Leentje zeiden dat ik mocht meegaan met het gevoel van mijn lichaam. En 2 heel lange persweeën later lag men meisje op men buik.  Om 4.21 werd ze geboren. 

Heerlijk in alle stilte huid op huid om pas na bijna 2 uur alle controles te doen van onze dochter. 

Nog paar uur bekomen om na de middag naar huis te gaan. Waar ons zoontje mee kon komen knuffelen. 

De dagen nadien kwamen Leentje en Michou bij ons thuis om te kijken hoe het met onze dochter was. Maar ook hoe het met de mama gaat. Je word niet vergeten nadien. Hoe voel je je als mama ? Ook na de bevalling had ik het gevoel dat ik gewoon meetelde. Ook de periode dat het minder ging werd ik zo goed geholpen en gehoord door Michou. 

Het was de bevalling zoals ik ze voor ogen had. In alle rust en ontspannenheid. Helemaal in mezelf te mogen zijn en bijgestaan door geweldig lieve rustige vrouwen met een hart van goud. 

Ik kijk nog elke keer terug op een geweldige bevalling. En nu bijna 3 maand later (hoe zo gaat dat ineens zo snel) zou ik het zo overdoen. En aan iedereen aanraden.